Donderdag 19 juni - Tegenstrijdige gevoelens

Lang hebben we getwijfeld, zouden we de 'long necks' gaan bezoeken, jaren hebben we gezegd het niet te doen immers wie zijn wij om te gaan kijken bij een volk waarbij de vrouwen op een onnatuurlijke manier de nek veel langer wordt gemaakt, in feite een soort van ernstige verminking. Maar nu staan we als het ware voor de ingang van hun dorp. Dus hebben we toch maar onze principes laten varen en besloten wel te gaan kijken. Immers het geld dat we daarvoor moeten betalen komt ook weer ten goede van dit volk.

Je moet er wel wat voor doen om de long necks te zien. In de ochtend heeft Thong ons eerst, via een small weggetje, naar een pier gebracht, dat was een kilometer of vijftien buiten de stad. Daar lagen de bootjes klaar. Vervolgens de rivier af om bij het Karen volk van de long necks te komen. Ze wonen op zo'n 3 kilometer van de grens met Myanmar. Onze long tail boot werd bemand door een ouder stelletje, opa parmantig achter het roer en oma op de boeg om aan te geven waar de rotsen in de rivier liggen, schitterend schouwspel, heerlijk tochtje met een steeds dichter wordende jungle.

En na een klein half uur komen we aan, direct zien we de eerste long neck vrouw richting de boot komen. Beetje raar gevoel hebben we, zo onnatuurlijk maar ook zo mooi. Verder geeft het een uniek gevoel dat we hier als enige toerist lopen. In het dorp raken we al snel aan de praat met de mensen, uiteraard via onze chauffeur Thong, die als tolk diende. In dit dorp leven nog zo'n 18 vrouwen met de ringen om hun nek. De meisjes krijgen vanaf ongeveer hun 5e tot hun 25e elk jaar een extra ring om hun nek en daarmee wordt hun nek onnatuurlijk lang. Het stamt af van het geloof dat vrouwen die op specifieke woensdagen geboren werden verzwakt zouden zijn en een prooi zouden kunnen worden voor de tijgers. Daarom zijn er ringen om hun nek zodat de tijgers ze daar dan niet zouden kunnen bijten. Vervolgens heeft de cultuur ervoor gezorgd dat over de generaties heen het mooie gevonden gaat worden en elke vrouw het is gaan doen.

De ringen zijn één geheel en niet eenvoudig af te krijgen en daarom worden ze dag en nacht gedragen, ze kunnen niet meer af, de nekspieren kunnen het gewicht van het hoofd niet meer dragen. We hebben gevoeld hoe zwaar ze zijn, zo'n 4 a 5 kg, en we merken aan de vrouwen dat ze er wel wat last van hebben, ook zitten er doeken onder de ringen om ze niet op de huid te laten drukken. Kortom, het moet echt verschrikkelijk zijn voor deze vrouwen. Maar toch lijken ze erg vrolijk.

Later mochten we ook het schooltje van het dorp zien, fantastisch om al die kindjes daar te zien krioelen door elkaar, het systeem misten we een beetje, we kwamen met lunchtijd, wordt voor een deel door de school verzorgd, de onderwijzeres maakte de groente klaar en de kids hadden rijst meegenomen.

Al spiedend zien we dat sommige meisjes wel en andere niet de ringen hebben. Ook willen niet alle meisjes met ringen om hun nek gefotografeerd worden. We begrijpen we dat het zeker geen verplichting is en we hebben ook meisjes gezien die wel ringen hebben gehad maar nu niet meer, ze kunnen er bijvoorbeeld ook niet mee naar een middelbare school. Een moeder met zelf heel veel ringen zei tegen ons dat haar dochter ze 5 jaar had omgehad (ze had ook een beetje lange nek) maar graag wilde gaan studeren en daarom waren ze er mee gestopt.

Kortom, dit kan eigenlijk niet meer, hier inThailand is het een heel kleine groep, hooguit enkele tientallen vrouwen maar in de bush van Myanmar schijnen er nog veel meer te wonen? De UN heeft gelukkig projecten lopen waarbij ze families uit deze stam in een ander land nieuwe kansen willen geven, uit 'ons' dorp zijn er al zo,n vijftien families geëmigreerd.

Op de weg terug in de boot hadden we heel wat indrukken te verwerken.

In de middag, na de lunch, zijn we naar het 'kodak momentje' geweest, een pagode op de heuvel, uitkijkend over de stad en de vallei, altijd mooi om dit landschap aan je voeten te hebben. Daarna nog een tempel maar we merkten dat we een beetje tempel moe aan het worden zijn, we hebben teveel tempels en Buddha beelden gezien, dus redelijk vroeg naar het hotel waar we voor de zoveelste keer de enige waren. Juni is echt laag seizoen, vaak leuk maar soms wil je toch ook wel eens wat andere mensen zien.

Kortom een dag die, door ons bezoek aan de 'langnekken' nog lang zal bijblijven.