Slecht weer en....

Zaterdag 24 november

Dan wordt je wakker en is het somber buiten. Balen, druilerig weer. Maar ja niets aan te doen. We gaan voor de tweede keer de mini-bus in. We voelen ons al wat meer ervaren.

Een tuk tuk haalt ons op en brengt ons naar het verzamelpunt. Na het gebruikelijke gedoe, zoals koffers het dak op, zitten we eigenlijk wel goed. We hebben ook maar 6 passagiers. Maar het is wel een erg oud busje. Dat geeft wat zorgen.

We gaan op pad, maar wat een verschrikkelijke weg. Allemaal grote gaten en bulten. We rijden niet sneller als gemiddeld 30 a 40 denk ik. Hoe lang gaat dit goed ? Niet zo heel lang dus. Na een half uur stonden we met een lekke band aan de kant van de weg. Enerzijds wat lachen, de chauffeur haalt een stoffig zakje uit de achterklep waar wat zaken zitten om de band te verwisselen,anderzijds denken we allemaal hoelang gaat dit klusje duren!

Maar ook dit werd weer opgelost, door de regen en mist missen we vele mooie vergezichten. Dit is de mooiste weg van Laos zeggen de boekjes. Wel zien we in de vele dorpjes die we passeren, vele prachtige lokale taferelen, veelal met kindjes. Dit maakt weer een hoop goed.Na een uurtje of 6 a 7 zijn we in Luang Prabang.

Dit stadje staat op de werelderfgoed lijst. En terecht. Het is een heerlijk stadje, je voelt je er direct thuis. Dat zalige Aziatische gevoel wat wij zoeken, en alles dicht bij elkaar, het geeft een sfeer van vriendelijkheid die niet te beschrijven is. Wel veel toeristen maar niet te veel.

Om dat alles maar eens goed te vieren gaan we uitgebreid uit dineren, op niveau. In de Blue Lagoon hebben we enkele heerlijke uren doorgebracht in een mooie tropische tuin met zalig eten.

Dat ons schone guesthouse wat dunne wandjes had mocht de pret niet drukken.

PS: bij het vorige verslag heb ik nu ook de fotos geplaatst. Soms is het internet wat lastig hier.